Ofis Dışı'nın Hikayesi

Kule filozofu olmak zor. Nietszche'nin Zerdüşt'ünün dediği gibi, artık sevemediğin yerin önünden geçip gideceksin. Hem ah edip sızlanıp hem de orda kalmaya devam ediyorsan, ben de Zerdüşt'e katılıyorum, zavallısın. 

O yüzden ben de bu blog'u açtım. Hem şikayet edip hem neden hala 9-6 çalışıyorum diye düşünürken şu sonuca vardım; ofis dışı hayatımda yaptıklarımı, günlerime güzellik katan ayrıntıları, çevremde olan bitene dair gözlem ve analizlerimi; kısacası hayatın devinimini hep taze tutarak aslında ömrümü kulede geçiriyormuşum psikolojisinden* çıkabilir ve yaşadığım hayatın farkına daha çok varabilirim.

Peki neden ofis hayatından şikayet ediyorum? Çünkü hayatımın ofis dışı halini çok seviyorum. Ama bu hali yaşamak için çok az vaktim kaldığını hissediyorum. Uyumayı çok seviyorum, ama çok yorgun da olsam, uykumu hiiiiç alamamış da olsam her sabah neden aynı alarmla uyanmak zorunda kaldığımı sorguluyorum. İş yapmanın veya değer katmanın belli bir zaman diliminde belli bir yerde olmayı zorunlu kılmaması gerektiğine inanıyorum. Evrenin çok büyük bizlerinse ihmal edilebilecek kadar küçük varlıklar olduğumuzu düşünüyor, bu yüzden iş yerinde çok önemli görülen bazı kavramları abartılmış buluyorum. 

Peki o halde neden hala kuledeyim? Çünkü saygı duyduğum bir yerde çalışıyorum ve başka bir şirketin hayalini kurmuyorum. Hayalini kurduğum başka şeyler var.  (Evet, hayat tam olarak ben başka planlar yaparken olagelen şeyler sevgili John Lennon.)

opherworld.wordpress.com

Bu ilk blog yazışım, biraz ilginç, ilk etapta bir hard copy defter oluşturayım dediysem de sanırım bir yandan da duygularımı başka insanlarla da paylaşmak istedim, benim gibi düşünen/hisseden ya da benim düşünce/hislerimde bir şeyler bulabilecek insanlarla. Bir de klavye ile yazmak daha kolay geldi. Şimdi bir yandan doğal olmak gereksinimi duyuyorum bir yandan da sahneye çıkmışcasına garip hissediyorum.

O halde hayat bize güzellikler getirsin, yazacak güzel şeylerimiz olsun dileğiyle.

Hayata Gülümse!

*O psikolojiyi şu zaman fark ettim, kuleden arkadaşım Ahmet öğle yemeklerinde hafta sonu n'aptınız dediğinde kendimi uzunca bir süre n'aptığımı düşünürken yakaladığımda. Ve ilk etapta sanki bir şey yapmamış gibi hissettiğimde. Oysa düşününce bir sürü şey yapmış olduğumu fark edince.